Είμαι σίγουρος πως όταν το κοινό είδε για πρώτη φορά τον ληστή να σημαδεύει την κάμερα στο The Great Train Robbery περίπου πριν έναν αιώνα κανένας δεν φανταζόταν τι τροπή θα έπαιρνε η βια μέσα από τις ταινίες στο μέλλον. Από ό,τι φαίνεται Το Wild Tales είναι η απάντηση σε αυτήν την εξέλιξη. Πρόκειται για έξι μικρού μήκους, διαφορετικές μεταξύ τους ιστορίες με ένα μόνο κοινό στοιχείο στο θέμα τους. Την εκδίκηση.
Το σενάριο και την σκηνοθεσία για όλες αυτές τις ιστορίες υπογράφει ο αργεντινός σκηνοθέτης Damian Szifron, ενώ την παραγωγή της ταινίας έχει αναλάβει ο Pedro Almodovar ο οποίος σε πολλά σημεία φαίνεται να έχει και πιο ενεργή συμμετοχή στην κινηματογράφηση μιας και ολόκληρη η ταινία μοιάζει σαν μια από τις δικές του.
Ο Damian Szifron λοιπόν, μέσα από τις ιστορίες του υποστηρίζει πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε την τάση για βία. Μπορούμε να υποδυόμαστε το αντίθετο, αλλά την έχουμε. Όχι μόνο θέλουμε την βία στην πιο αγνή μορφή της, αλλά την αγαπάμε με την μορφή της εκδίκησης. Βρόμικη αλλά καθαρτική για την ψυχή.
Ο Damian Szifron λοιπόν, μέσα από τις ιστορίες του υποστηρίζει πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε την τάση για βία. Μπορούμε να υποδυόμαστε το αντίθετο, αλλά την έχουμε. Όχι μόνο θέλουμε την βία στην πιο αγνή μορφή της, αλλά την αγαπάμε με την μορφή της εκδίκησης. Βρόμικη αλλά καθαρτική για την ψυχή.
Το Wild Tales γυρίστηκε πέρυσι και μετά την προβολή του στην Αμερική κέρδισε όχι μόνο ένα τεράστιο πλήθος κρητικών και κοινού, αλλά και μια υποψηφιότητα για όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Παρ όλο που θα περίμενε κανείς το αντίθετο, οι έξι ιστορίες μπορεί να έχουν όλες ένα τραγικό τέλος αλλά δεν αφήνουν κανέναν απογοητευμένο η παραπονεμένο με το αποτέλεσμα. Με άλλα λογία δεν πρόκειται για μια ταινία που έχει σκοπό να σε ρίξει ψυχολογικά. Το αντίθετο μάλιστα. Μετά το τέλος μπορεί να πιάσετε τον εαυτό σας με ένα περίεργο χαμόγελο ευχαρίστησης. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η μια υπερβολική καταστροφή υποδέχεται την άλλη και η ταινία σε αναγκάζει γελάσεις με αυτά που συμβαίνουν.
Η κάθε μια είναι περίπου πέντε λεπτά μεγαλύτερη από την προηγούμενη και κατά τα έναν περίεργο τρόπο και πιο απολαυστική, με αποκορύφωμα την τελευταία ιστορία με τίτλο “Till Death Us Do Part” που διαδραματίζεται στην δεξίωση ενός γάμου και να είναι η πιο έξυπνη και πιο καλοφτιαγμένη από όλες κατά την γνώμη μου.
Το αξιοθαύμαστο είναι πως κάθε μια από αυτές ιστορίες μπορεί να ξεχωρίσει από το σύνολο και πάλι να είναι καλύτερη από τις περισσότερες ταινίες τις φετινής χρονιάς ενώ όλες μαζί αποτελούν ένα διασκεδαστικό και άρρωστο όραμα για την μαυρίλα και την υποκρισία της ανθρώπινης φύσης.
Η κάθε μια είναι περίπου πέντε λεπτά μεγαλύτερη από την προηγούμενη και κατά τα έναν περίεργο τρόπο και πιο απολαυστική, με αποκορύφωμα την τελευταία ιστορία με τίτλο “Till Death Us Do Part” που διαδραματίζεται στην δεξίωση ενός γάμου και να είναι η πιο έξυπνη και πιο καλοφτιαγμένη από όλες κατά την γνώμη μου.
Το αξιοθαύμαστο είναι πως κάθε μια από αυτές ιστορίες μπορεί να ξεχωρίσει από το σύνολο και πάλι να είναι καλύτερη από τις περισσότερες ταινίες τις φετινής χρονιάς ενώ όλες μαζί αποτελούν ένα διασκεδαστικό και άρρωστο όραμα για την μαυρίλα και την υποκρισία της ανθρώπινης φύσης.
Αποφεύγω περαιτέρω λεπτομέρειες για την κάθε ιστορία ξεχωριστά μιας και είναι μόλις μερικών λεπτών η κάθε μια και θεωρώ πως οποιαδήποτε πληροφορία θα φθείρει την εμπειρία και την διασκέδαση που έχει να προσφέρει η ταινία. Το Wild Tales συγκαταλέγεται άνετα στις πιο καλές και διασκεδαστικές ταινίες που είδα την φετινή χρονιά. Χρησιμοποιεί τις απλές αισθήσεις τις εκδίκησης και τις κωμωδίας για να μας ταξιδέψει και απαιτεί να το πάρουμε όλοι στα σοβαρά.
Βαθμολογία : 9/10
Σκηνοθεσία : Damian Szifron
Παίζουν : Dario Grandinetti, Maria Marull, Monica Villa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου