Silence

Το "Silence", είναι η ταινία που ο σκηνοθέτης Martin Scorsese είχε βάλει στόχο να φέρει εις πέρας τα τελευταία 30 χρόνια. Από τότε που όπως λέει και ο ίδιος διάβασε το ομότιτλο διήγημα του συγγραφέα Shusaku Endo. Είναι μια ταινία που καταπιάνεται με ένα δύσκολο θέμα. Η σιωπή του θεού ή η αδυναμία του ανθρώπου να ακούσει τον θεό είναι κάτι που ίσως έχει περάσει από το μυαλό κάθε πιστού, οποιασδήποτε θρησκείας. Ένα θέμα που σπάνια θα το δει κάνεις να βγαίνει τόσο σωστά μέσα από μια ταινία.

 

Ο Scorsese δεν είναι "καινούργιος" στις θρησκευτικές ταινίες. Μπορεί οι περισσότεροι να τον έχουν συνδέσει με τις πιο γκανγκστερικές του δουλειές αλλά το "Last Temptation of Christ" το 1988, είχε καταφέρει να διχάσει τις γνώμες του κοινού και των κριτικών το ίδιο. Το "Silence", ίσως λειτουργεί και ως μια περίεργη συνέχεια εκείνης της ταινίας.

Τον 17ο αιώνα, την εποχή που ο χριστιανισμός στην Ιαπωνία αποτελούσε παράνομο θρήσκευμα το οποίο διωκόταν και τιμωρούνταν με θανατική ποινή από τις αρχές, δυο Ιησουίτες ιερείς (Andrew Garfield και o Adam Driver), αποφασίζουν να φύγουν από την Πορτογαλία και να ταξιδέψουν στην Ιαπωνία για να βρούνε έναν τρίτο ιερέα-μέντορα τους (Liam Neeson) ο οποίος αγνοείται. Οι φήμες λένε πως ο συγκεκριμένος ιερέας αιχμαλωτίστηκε, βασανίστηκε και στο τέλος αποστάτησε πατώντας επάνω σε μια εικόνα του χριστού.

 

Στο πρώτο μισό, βλέπουμε τους δυο ιερείς και το επικίνδυνο ταξίδι τους στην Ιαπωνία. Με την άφιξη τους εκεί, θα φυγαδευτούν με την βοήθεια των ντόπιων πιστών χριστιανών. Με τις ημέρες να περνούν, θα δώσουν ελπίδα σε οσους Ιάπωνες χριστιανούς μπορούν ενώ παράλληλα προσπαθούν να μάθουν οποιαδήποτε πληροφορία για τον χαμένο τους μέντορα. Μέσα σε όλα θα γίνουν όμως και μάρτυρες των φρικτών βασανιστηρίων που επιφυλάσσουν οι αρχές στους χριστιανούς κάθε φορά που οι δεύτεροι αποκαλύπτονται.

Αναπόφευκτα, στο δεύτερο κομμάτι της ταινίας, η πίστη των ίδιων των ιερέων θα αρχίζει να κλονίζεται, ενδεχομένως όπως φαίνεται πως έγινε και με τον αγνοούμενο. Η ιστορία θα συνεχιστεί κυρίως μέσα από τα μάτια του πάτερ Rodrigues (Andrew Garfield), που θα βρεθεί παγιδευμένος και ο ίδιος σε ένα κελί, προσπαθώντας ακόμα να λάβει κάποιο σημάδι από τον θεό, αδυνατώντας να βοηθήσει τους πιστούς τους οποίους παρακολουθεί να πεθαίνουν βασανιστικά αριστερά και δεξιά. 

Τελικά πόσα βασανιστήρια μπορεί να υπομένει κάποιος για να απαρνηθεί το πιο σημαντικό πράγμα γι'αυτόν; Και αν τελικά το κάνει, σημαίνει ότι πρόδωσε τον θεό; Μήπως ο θεός θέλει τους πιστούς να αντισταθούν στην βλασφημία οποίο και αν είναι το κόστος ή μήπως θέλει να υποκύψουν στα βασανιστήρια και μετά να συχωρέσει όλες τους τις αμαρτίες;

Αυτά και πολλά ακόμα ερωτήματα σαν αυτά ρωτάει η ταινία και οι θεατές καλούνται να τα απαντήσουν από μέσα τους, στην ησυχία του σπιτιού τους. 

Η διασκέδαση δεν έχει τον πρώτο ρόλο στο "Silence" και αυτό για μένα είναι και η επιτυχία του. Η ταινία θέλει κάτι να πει και το λέει εις βάρος της διασκέδασης των θεατών. Παίρνει τον χρόνο της και δεν βιάζεται να πάει από το ένα σημείο στο επόμενο αν δεν δείξει πρώτα αυτά που πρέπει να δεις. Θα γίνει ωμή και σκληρή εκεί που χρειάζεται και θα μακρηγορήσει εκεί που επίσης νιώθει πως πρέπει να το κάνει.

Το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Andrew Garfield και Adam Driver είναι φανταστικό και καθηλωτικό. Οι δύο τους επιβεβαιώνουν πως είναι δύο ηθοποιοί που αξίζει να περιμένουμε την επόμενη τους δουλειά. Ο Liam Neeson παίζει επίσης πολύ καλά, αν και το δικό του κομμάτι στην ταινία είναι πολύ μικρότερο.

Για την σκηνοθεσία και τον τρόπο που είναι γυρισμένο το "Silence" δεν υπάρχουν πολλά για να πει κανείς. Γι αυτό που θέλει να είναι, είναι τέλειο από κάθε άποψη. Ο Scorsese παραμένει ένας δημιουργός που πάρα την κάπως περασμένη ηλικία, κάθε του ταινία παραμένει ένας μικρός θησαυρός. Για μένα δεν έχει κάνει ούτε ένα στραβοπάτημα τα τελευταία 50 χρόνια. Φανταστικά τοπία και εικόνες, φανταστική μουσική και απίστευτες σκηνές με απόλυτη απουσία ήχων.

Έχοντας πλέον παρακολουθήσει αρκετές εκατοντάδες ταινίες στον κινηματογράφο, δεν έχω να θυμάμαι πολλές φόρες που στους τίτλους τέλους η γεμάτη αίθουσα άδειαζε με απόλυτη ησυχία και ο κόσμος δεν έβγαλε τσιμουδιά στα λίγα μέτρα μέχρι την έξοδο. Τέτοιες ταινίες αναδεικνύουν την ποιότητα και την αξία του κινηματογράφου.