Μιας και ο μήνας Αύγουστος "πάσχει" παραδοσιακά από καλές αφίξεις στους κινηματογράφους (στους ελληνικούς τουλάχιστον), είναι ευκαιρία να προτείνω μια ταινία που αξίζει να αναφερθεί και που τυχαίνει να βρίσκεται ανάμεσα στις καλύτερες και πιο πρωτότυπες τις χρονιάς. Παρόλο που την είδα πριν από αρκετούς μήνες, το The Lobster του σκηνοθέτη Γιώργου Λάνθιμου παραμένει μια δυνατή εμπειρία ακόμα και μετά από μια δεύτερη προβολή.
Σε σενάριο του Γιώργου Λάνθιμου και Ευθύμη Φιλίππου, το The Lobster μας παρουσιάζει έναν φανταστικό και μελαγχολικό κόσμο όπου το να βρει κανείς το ταίρι του είναι υποχρεωτικό.
Στον κόσμο αυτόν, όλοι οι ενήλικες πολίτες που είναι ελεύθεροι, χήροι ή διαζευγμένοι, υποχρεούνται να παρουσιαστούν σε ένα ξενοδοχείο στην εξοχή όπου εκεί θα έχουν στην διάθεση τους 45 ημέρες για να βρουν το άλλο τους μισό. Το ταίρι που θα επιλέξουν θα πρέπει να μοιράζεται κάποιο κοινό χαρακτηριστικό με τους ίδιους το οποίο και θα τους καθορίζει σαν ζευγάρι. Ίδια μαλλιά ή ένα ίδιο χαμόγελο, ένα παρόμοιο κούτσεμα ή ακόμα και μια συχνή ρινορραγία που κατά διαστήματα έχουν και οι δυο. Αν τελικά αποτύχουν να βρουν ένα ταίρι μέσα στο χρονικό περιθώριο που τους δίνεται, μεταφέρονται σε ένα δωμάτιο μέσα στο οποιό τους μετατρέπουν σε ζώα (το είδος του ζώου επιλέγεται από τους ίδιους) και στις περισσότερες περιπτώσεις αφήνονται ελεύθεροι στην άγρια φύση.
Στον κόσμο αυτόν, όλοι οι ενήλικες πολίτες που είναι ελεύθεροι, χήροι ή διαζευγμένοι, υποχρεούνται να παρουσιαστούν σε ένα ξενοδοχείο στην εξοχή όπου εκεί θα έχουν στην διάθεση τους 45 ημέρες για να βρουν το άλλο τους μισό. Το ταίρι που θα επιλέξουν θα πρέπει να μοιράζεται κάποιο κοινό χαρακτηριστικό με τους ίδιους το οποίο και θα τους καθορίζει σαν ζευγάρι. Ίδια μαλλιά ή ένα ίδιο χαμόγελο, ένα παρόμοιο κούτσεμα ή ακόμα και μια συχνή ρινορραγία που κατά διαστήματα έχουν και οι δυο. Αν τελικά αποτύχουν να βρουν ένα ταίρι μέσα στο χρονικό περιθώριο που τους δίνεται, μεταφέρονται σε ένα δωμάτιο μέσα στο οποιό τους μετατρέπουν σε ζώα (το είδος του ζώου επιλέγεται από τους ίδιους) και στις περισσότερες περιπτώσεις αφήνονται ελεύθεροι στην άγρια φύση.
Η μοναδική επιλογή που έχουν οι πολίτες αυτού του δυστοπικού κόσμου είναι να δραπετεύσουν στην άγρια φύση και να ζήσουν εκεί, κυνηγημένοι από την υπόλοιπη κοινωνία.
Η ιστορία ακολουθεί το ταξίδι του David (Colin Farrell), ο οποίος αδυνατεί να ακολουθήσει τους άκαρδους νόμους του ξενοδοχείου και μετά από 45 ημέρες αποτυχημένων προσπαθειών να βρει το ταίρι του, δραπετεύει στο δάσος και γνωρίζεται με την ομαδα των κυνηγημένων και ελεύθερων ανθρώπων. Αυτό που θα συναντήσει εκεί όμως θα είναι κάτι εξίσου σκληρό μιας και αυτοί οι άνθρωποι ζούνε με τους δικούς τους κανόνες. Κανόνες που απαγορεύουν κάθε σωματική επαφή, φλερτ και οτιδήποτε παραπέμπει σε ερωτικό δέσιμο μεταξύ δυο ατόμων.
Για αρχή, οι χαρακτήρες της ταινίας αποτελούν μια συλλογή αξιοπερίεργων, απροσάρμοστων και αντικοινωνικών ανθρώπων που ταιριάζουν τέλεια στον κόσμο που έχει δημιουργηθεί γι' αυτούς. Το υπέροχο καστ των Rachel Weisz, Lea Seydoux και John C.Reilly οδηγείται από τον ανατριχιαστικό Colin Farrell στον πρωταγωνιστικό ρόλο (ο οποίος δίνει πιστεύω και την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του).
Αυτό που ευχαριστήθηκα περισσότερο στο The Lobster όμως είναι το πόσο δεμένα φαίνονται όλα μεταξύ τους. Η σκηνοθεσία, οι "ασπρόμαυροι" χαρακτήρες, τα ψυχρά χρώματα και το ταιριαστό και κάπως επαναλαμβανόμενο μουσικό ντύσιμο που κρύβεται πίσω από κάθε κρίσιμη σκηνή είναι πράγματα που δείχνουν πόσο ολοκληρωμένη και καλά μελετημένη ταινία είναι.
Πρόκειται για μια ταινία που συνδυάζει πολλές κατηγορίες μαζί και εναλλάσσεται μεταξύ αυτών με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Επειδή οι χαρακτήρες είναι φτιαγμένοι με στερεότυπα και προσωπικούς δαίμονες που φαίνονται έντονα στον θεατή, δημιουργούνται σκηνές πραγματικά αστείες που ξαφνικά μετατρέπονται σε τρομακτικές και αποκρουστικές.
Αν όλα τα παραπάνω βγάζουν κάποιο νόημα για το τι ταινία περίπου πρόκειται να παρακολουθήσετε τότε θα συνειδητοποιήσατε ότι το The Lobster δεν είναι για όλα τα γούστα. Είναι όμως γεμάτο από πρωτότυπες ιδέες και έχει την δύναμη να σας απορροφήσει πλήρως. Αυτή η γεμάτη με μικρές, όμορφες λεπτομέρειες ταινία, αποτελεί όχι μόνο μια από τις καλύτερες ταινίες τις χρονιάς αλλά και μια από τις καλύτερες ταινίες Έλληνα δημιουργού για τον παγκόσμιο κινηματογράφο.
Αυτό που ευχαριστήθηκα περισσότερο στο The Lobster όμως είναι το πόσο δεμένα φαίνονται όλα μεταξύ τους. Η σκηνοθεσία, οι "ασπρόμαυροι" χαρακτήρες, τα ψυχρά χρώματα και το ταιριαστό και κάπως επαναλαμβανόμενο μουσικό ντύσιμο που κρύβεται πίσω από κάθε κρίσιμη σκηνή είναι πράγματα που δείχνουν πόσο ολοκληρωμένη και καλά μελετημένη ταινία είναι.
Πρόκειται για μια ταινία που συνδυάζει πολλές κατηγορίες μαζί και εναλλάσσεται μεταξύ αυτών με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Επειδή οι χαρακτήρες είναι φτιαγμένοι με στερεότυπα και προσωπικούς δαίμονες που φαίνονται έντονα στον θεατή, δημιουργούνται σκηνές πραγματικά αστείες που ξαφνικά μετατρέπονται σε τρομακτικές και αποκρουστικές.
Αν όλα τα παραπάνω βγάζουν κάποιο νόημα για το τι ταινία περίπου πρόκειται να παρακολουθήσετε τότε θα συνειδητοποιήσατε ότι το The Lobster δεν είναι για όλα τα γούστα. Είναι όμως γεμάτο από πρωτότυπες ιδέες και έχει την δύναμη να σας απορροφήσει πλήρως. Αυτή η γεμάτη με μικρές, όμορφες λεπτομέρειες ταινία, αποτελεί όχι μόνο μια από τις καλύτερες ταινίες τις χρονιάς αλλά και μια από τις καλύτερες ταινίες Έλληνα δημιουργού για τον παγκόσμιο κινηματογράφο.
Σκηνοθεσία : Γιώργος Λάνθιμος
Παίζουν : Colin Farrell, Rachel Weisz, John C.Reilly, Lea seydoux
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου