Manchester by the Sea

Τις τελευταίες ημέρες που γενικά υπάρχει αυτό το ετήσιο οσκαρικό κλίμα, φρόντισα να δω όσες περισσότερες από τις ταινίες που θα ήταν προτεινόμενες στην τελετή. Όχι επειδή πιστεύω πως είναι κατ'ανάγκη οι καλύτερες της χρονιάς αλλά επειδή μεταξύ των προτεινόμενων μ'αρέσει να βλέπω αν συμφωνώ ή όχι με το αποτέλεσμα. Το Hollywood έχει τους δικούς του κανόνες και είτε μας αρέσει είτε όχι, εμείς παρακολουθούμε απλά για την "φάση". Το ίδιο ισχύει φυσικά και στα Βρετανικά βραβεία, στα Γαλλικά  κ.ο.κ. Συγκεκριμένα για το MANCHESTER BY THE SEA, και λόγο του ότι έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Casey Affleck, ήταν μια ταινία που περίμενα να δω αρκετούς μήνες τώρα.

Η ταινία διηγείται μια συναισθηματικά πολύπλοκη ιστορία που επικεντρώνεται κυρίως στην συγχώρεση. Και όχι την συγχώρεση που πρέπει να δίνει κανείς σε αυτούς που τον πλήγωσαν αλλά σε αυτή που πρέπει να δίνουμε καμιά φορά οι ίδιοι στον εαυτό μας όταν πληγώνουμε τους άλλους.

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Casey Affleck υποδύεται τον Lee Chandler. Έναν υπομονετικό, μοναχικό και ήρεμο άνθρωπο που ζει σε ένα υπόγειο διαμέρισμα στην Βοστόνη και εργάζεται ως επιστάτης/παιδί για όλες τις δουλειές σε γειτονικές πολυκατοικίες. Ο Lee έχει ξεχάσει εδώ και καιρό τις κοινωνικές και επικοινωνιακές του ικανότητες. Ένας χαρακτήρας που δημιουργεί την απόλυτη αντίθεση με αυτόν που βλέπουμε μέσα από φλάσμπακς να είναι πριν από μερικά χρόνια με την πλέον πρώην του γυναίκα και τα τρία του παιδιά. Με την ιστορία να εξελίσσεται, σύντομα μαθαίνουμε για την τραγωδία που έχει βιώσει και αρνείται να ξεπεράσει μέχρι σήμερα.

Τα αναπάντεχα νέα του θανάτου του μεγάλου αδερφού του (και πιο κοντινού του προσώπου), Joe, θα σκάσουν σαν κεραυνός στην ζωή του Lee, ακόμα περισσότερο όταν θα μάθει πως τελευταία επιθυμία του αδερφού του θα είναι να αναλάβει ο Lee την κηδεμονία του ορφανού πλέον ανιψιού του Patrick.

Ο νεαρός Patrick, όσο και αν προσπαθεί να δείξει το αντίθετο θα χρειαστεί την πατρική φιγούρα του θείου του για να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει τον θάνατο του πατέρα του. Για να γίνει αυτό όμως θα πρέπει ο Lee να μάθει πρώτα πως να αντιμετωπίσει τους δικούς του δαίμονες.

Στην επιφάνεια, η ιστορία μοιάζει με κάτι συνηθισμένο για μια ταινία σαν και αυτή. Ο ενήλικος ο οποίος αρνείται να μεγαλώσει και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του αναλαμβάνει την ευθύνη ενός ανήλικου. Δεν είναι έτσι όμως. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Kenneth Lonergan, δείχνει πως σέβεται πολύ τους χαρακτήρες του, το κοινό και την πραγματικότητα. Όλα δικαιολογούνται και τα πάντα βγάζουν απόλυτο νόημα στις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών. Οι διάλογοι είναι απολυτά φυσικοί και δημιουργούν έντονα το συναίσθημά της συμπόνιας και της συμπαράστασης.

Ανάμεσα στις πολλές εντυπωσιακές σκηνές τις ταινίας, οι πιο συγκλονίστηκες από αυτές αποτελούνται από απόλυτα βουβές στιγμές όπου οι χαρακτήρες στεκονται απλά ο ένας απέναντι απο τον άλλον, ακίνητοι, αφήνοντας την γλώσσα του σώματος και τις γκριμάτσες τους να μιλήσουν γι αυτούς.

Και φυσικά είναι και ο Casey Affleck, ο οποίος δίνει τον καλύτερο ρόλο της καριέρας του και μαθήματα ηθοποιίας σε όλους τους υπόλοιπους. Είναι από εκείνους τους ρόλους που αναπόφευκτα θα τον στιγματίσει για την υπόλοιπη καριέρα του και συχνά ο κόσμος θα συγκρίνει τις μελλοντικές του δούλευες με αυτήν (όπως περίπου συνέβη και με τον Jake Gyllenhaal στο NIGHTCRAWLER πριν από τρία χρόνια). Η τελευταία σκηνή αντιπαράθεσης με την πρώην του γυναίκα (Michelle Williams) είναι μια από τις πιο ρεαλιστικές και έντονα φορτισμένες σκηνές που έχω δει σε ταινία εδώ και καιρό.

Μπορεί το MANCHESTER BY THE SEA να μην είναι ταινία για όλες τις ώρες και τα γούστα αλλά αν αγαπάτε τις ταινίες και τις καλές ιστορίες, πρέπει να μπει στην λίστα σας.

Σκηνοθεσία : Kenneth Lonergan

Σενάριο : Kenneth Lonergan

Παίζουν : Casey Affleck, Michelle Williams, Kyle Chandler