Πιο επίκαιρη από ποτέ, η ιστορία του BERLIN SYNDROME έρχεται για να προβληματίσει όλους όσους έχουν σκοπό να ταξιδέψουν μόνοι σε μια ξένη χώρα με σκοπό να βρουν τον εαυτό τους, το νόημα της ζωής και όλες τις απαντήσεις στα ψυχολογικά τους ερωτήματα. Μέσα σε ένα ονειρικό αλλά παράλληλα αληθινό σκηνικό, ο Αυστραλιανός σκηνοθέτης Cate Shortland μας αφηγείται μια ιστορία απαγωγής με φόντο την σκοτεινή πλευρά του σημερινού Βερολίνου.
Στην προσπάθεια της να βρει της απαντήσεις που ψάχνει στην ζωή, η Clare (Teresa Palmer) θα αφήσει το σπίτι της στην Αυστραλία και θα οδηγηθεί στο Βερολίνο. Όντας πρώτη φορά στην πόλη και μην γνωρίζοντας την γλώσσα θα περάσει της πρώτες ημέρες της φωτογραφίζοντας την πρωτόγνωρη αρχιτεκτονική και γνωρίζοντας τους ντόπιους. Ένας από αυτούς θα είναι και ένας γοητευτικός και συγκρατημένος καθηγητής αγγλικών, ο Andi (Max Riemelt). Μετά από μερικές συναντήσεις, θα βγουν τελικά και ένα ραντεβού το οποίο θα καταλήξει στο διαμέρισμα του Andi και σε μια βραδιά πάθους.
Όταν ο Andi θα φύγει για την δουλειά το πρωί, η Clare θα ανακαλύψει ότι βρίσκεται κλειδωμένη στο διαμέρισμα, η κάρτα από το κινητό της έχει εξαφανιστεί και τα παράθυρα είναι ενισχυμένα και απαραβίαστα. Ο Andi θα γυρίσει στην αγαπημένη του με μια σειρά από δικαιολογίες, όμως αυτό θα επαναληφθεί και την επόμενη μέρα όπου θα γίνει πλέον ξεκάθαρο πως πρόκειται για απαγωγή.
Κάτι που έχω παρατηρήσει σε πολλές Αυστραλιανές, παρόμοιες παραγωγές, είναι το πόσο χρόνο δίνουν στους χαρακτήρες να ξεδιπλωθούν μέσα στην ιστορία. Ένα γήινο στοιχείο που σίγουρα κάνει την συγκεκριμένη ταινία πιο ευχάριστη στα μάτια μου από μια αντίστοιχη, συνήθως Αμερικάνικη.
Στην διάρκεια της ταινίας, ο θεατής μαθαίνει πολλά γύρω από τον απαγωγέα μέσα από την οικογένεια του και κάποιες πληροφορίες για το παρελθόν του.
Και οι δυο βασικοί ηθοποιοί μοιάζουν αφοσιωμένοι και δοσμένοι στους ρόλους τους σαν να είναι η τελευταία φορά που παίζουν σε ταινία. Η Teresa Palmer είναι μια ηθοποιός την οποία έχω δει σε αρκετές ταινίες αλλά δεν μου είχε μείνει σε καμία. Αυτή την φορά όμως το σκυθρωπό της βλέμμα γίνεται ο οδηγός της ιστορίας που ταλαντεύει την ηρωίδα ανάμεσα στην αποδοχή των φρικτών γεγονότων και στην θέληση για διαφυγή.
Το BERLIN SYNDROME είναι μια καλογυρισμένη ταινία με όμορφα χρώματα, τοπία της πόλης και καλογραμμένους χαρακτήρες. Ένα σύνολο που στο τέλος καταφέρνει και επιβραβεύει με την φυσικότητα που εμπνέει. Πολλοί μπορεί να παραπονεθούν για την κάπως μεγάλη διάρκεια (σχεδόν δυο ώρες) όμως προσωπικά την βρήκα ιδανική.
Σκηνοθεσία : Cate Shortland
Σενάριο : Shaun Grant, Melanie Joosten
Παίζουν : Teresa Palmer, Max Riemelt, Matthias Habich
Στην προσπάθεια της να βρει της απαντήσεις που ψάχνει στην ζωή, η Clare (Teresa Palmer) θα αφήσει το σπίτι της στην Αυστραλία και θα οδηγηθεί στο Βερολίνο. Όντας πρώτη φορά στην πόλη και μην γνωρίζοντας την γλώσσα θα περάσει της πρώτες ημέρες της φωτογραφίζοντας την πρωτόγνωρη αρχιτεκτονική και γνωρίζοντας τους ντόπιους. Ένας από αυτούς θα είναι και ένας γοητευτικός και συγκρατημένος καθηγητής αγγλικών, ο Andi (Max Riemelt). Μετά από μερικές συναντήσεις, θα βγουν τελικά και ένα ραντεβού το οποίο θα καταλήξει στο διαμέρισμα του Andi και σε μια βραδιά πάθους.
Όταν ο Andi θα φύγει για την δουλειά το πρωί, η Clare θα ανακαλύψει ότι βρίσκεται κλειδωμένη στο διαμέρισμα, η κάρτα από το κινητό της έχει εξαφανιστεί και τα παράθυρα είναι ενισχυμένα και απαραβίαστα. Ο Andi θα γυρίσει στην αγαπημένη του με μια σειρά από δικαιολογίες, όμως αυτό θα επαναληφθεί και την επόμενη μέρα όπου θα γίνει πλέον ξεκάθαρο πως πρόκειται για απαγωγή.
Κάτι που έχω παρατηρήσει σε πολλές Αυστραλιανές, παρόμοιες παραγωγές, είναι το πόσο χρόνο δίνουν στους χαρακτήρες να ξεδιπλωθούν μέσα στην ιστορία. Ένα γήινο στοιχείο που σίγουρα κάνει την συγκεκριμένη ταινία πιο ευχάριστη στα μάτια μου από μια αντίστοιχη, συνήθως Αμερικάνικη.
Στην διάρκεια της ταινίας, ο θεατής μαθαίνει πολλά γύρω από τον απαγωγέα μέσα από την οικογένεια του και κάποιες πληροφορίες για το παρελθόν του.
Και οι δυο βασικοί ηθοποιοί μοιάζουν αφοσιωμένοι και δοσμένοι στους ρόλους τους σαν να είναι η τελευταία φορά που παίζουν σε ταινία. Η Teresa Palmer είναι μια ηθοποιός την οποία έχω δει σε αρκετές ταινίες αλλά δεν μου είχε μείνει σε καμία. Αυτή την φορά όμως το σκυθρωπό της βλέμμα γίνεται ο οδηγός της ιστορίας που ταλαντεύει την ηρωίδα ανάμεσα στην αποδοχή των φρικτών γεγονότων και στην θέληση για διαφυγή.
Το BERLIN SYNDROME είναι μια καλογυρισμένη ταινία με όμορφα χρώματα, τοπία της πόλης και καλογραμμένους χαρακτήρες. Ένα σύνολο που στο τέλος καταφέρνει και επιβραβεύει με την φυσικότητα που εμπνέει. Πολλοί μπορεί να παραπονεθούν για την κάπως μεγάλη διάρκεια (σχεδόν δυο ώρες) όμως προσωπικά την βρήκα ιδανική.
Σκηνοθεσία : Cate Shortland
Σενάριο : Shaun Grant, Melanie Joosten
Παίζουν : Teresa Palmer, Max Riemelt, Matthias Habich
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου