Dunkirk

Γενικά είμαι της άποψης ότι οποιαδήποτε ταινία (ανεξαρτήτου θέματος) σου τραβήξει το ενδιαφέρον και παίζεται στον κινηματογράφο, πρέπει να την δεις εκεί. Εφόσον μπορείς φυσικά. Ακόμα και αν η ταινία δεν έχει να δώσει αυτό "το κάτι" παραπάνω, η απομόνωση της σκοτεινής αίθουσας αυξάνει πάντα την αφοσίωση και την εκτίμηση που θα δώσεις σε μια αντίστοιχη, οικιακή προβολή. Κάτι που φυσικά ισχύει δυο φορές παραπάνω αν τυχαίνει να βλέπεις κάποια από τις ταινίες του Christopher Nolan ο οποίος φαίνεται να τιμωρεί κατά κάποιον τρόπο όλους όσους επιλέγουν κάτι λιγότερο από τον κινηματογράφο για να δουν τις ταινίες του.

 

Χωρίς να εστιάζει σε επιμέρους ιστορικές λεπτομέρειες τις εκκένωσης των συμμαχικών δυνάμεων, ο Christopher Nolan βάζει την κάμερα ανάμεσα στους στρατιώτες και δίνει στον θεατή μια μικρή γεύση από το χάος που επικράτησε εκεί και την κόλαση που έζησαν περίπου 400.000 άνθρωποι.

Όπως κάθε πετυχημένη πολεμική ταινία τέτοιων διαστάσεων, έτσι και το Dunkirk θα εστιάσει σε μικρές ιστορίες μέσα στο χάος για να μεταφέρει ακόμα πιο πιστά την ένταση στον θεατή. 

Μια ιστορία βρίσκεται στην θάλασσα, μέσα στο καΐκι του φανταστικού Mark Rylance που υποδύεται τον Mr.Dawson ο οποίος παρέα με τον γιο του (Tom Glynn-Carney) και τον φίλο του γιου του (Barry Keoghan) απέχουν μια μέρα μακριά από την ακτή των στρατιωτών και έχουν σκοπό να σώσουν όσους περισσότερους μπορούν.

Το δεύτερο σημείο ενδιαφέροντος βρίσκεται στην στεριά, μέσα από τα μάτια δυο στρατιωτών. Έναν Άγγλο με το όνομα Tommy (Fionn Whitehead) και έναν Γάλλο (Damien Bonnard). Οι δυο τους προσπαθούν να εγκαταλείψουν την ακτή με κάθε τρόπο αναμειγμένοι συνεχώς με διαφορετικές μονάδες του Αγγλικού στρατού, αποφεύγοντας τον θάνατο κυριολεκτικά κάθε 5' κινηματογραφικά λεπτά.

Η τρίτη ιστορία βρίσκεται στον αέρα και σε τρία μαχητικά αεροπλάνα που καταφθάνουν μέσα σε μια ώρα στην ακτή με σκοπό να ανατρέψουν τα εχθρικά βομβαρδιστικά. Στο πιο "σημαντικό" από αυτά βρίσκεται και ο Tom Hardy ο οποίος υποδύεται άψογα τον σχετικά μικρο ρόλο και το κομμάτι που του αντιστοιχεί από την πίτα ολόκληρης της ταινιας. 

Τα παραπάνω γεγονότα αποτελούν την βάση της ταινίας και είναι δομημένα με τέτοιο τρόπο που ενώ ακούγονται "εύκολα" στην θεωρία στην πράξη φαίνεται πως έχει υλοποιηθεί ακόμα μια φορά ένα πολυσύνθετο και πολύ δημιουργικό εγχείρημα από τον Christopher Nolan. Ανοιχτά, επικά πλάνα που δείχνουν συνεχώς το τεράστιο μέγεθος και το πλήθος της παραγωγής αλλά και περίτεχνες κινήσεις και τοποθετήσεις της κάμερας ως ένα πλέον σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη.

Κερασάκι στην τούρτα αποτελεί φυσικά και ο ήχος. Πέρα από το ασταμάτητο, απίστευτα αγωνιώδες σάουντρακ  του συνθέτη Hans Zimmer (ο οποίος έχει "στολίσει" και τις περισσότερες από τις ταινίες του Nolan), εντύπωση μου έκανε και η ποιότητα των καθαρών και δυνατών ηχητικών εφέ που ακούγονται σε κάθε βομβαρδισμό ή πυροβολισμό.

θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς το Dunkirk ως μια προπαγανδιστική ταινία από Βρετανούς (ο Cillian Murphy και ο Kenneth Branagh συμπληρώνουν το αγγλικό αυτό καστ με δυο δυνατούς, δεύτερους ρόλους) η οποία αναφέρεται σε Βρετανούς.

Παρόλα αυτά, μια έξυπνη κινηματογραφική κίνηση η οποία κρατάει παράλληλα και αμείωτη την αγωνία στον θεατή είναι το γεγονός ότι ο εχθρός παραμένει αθέατος καθ'όλη την διάρκεια της ταινίας και τον βλέπουμε μόνο μέσα από σφαίρες, βόμβες και αεροπλάνα. Ακόμα και η λέξη "Γερμανία/νος" νομίζω πως ακούγεται μόνο μια φορά στην ταινία. Αυτός ίσως είναι και ένας τρόπος για να δειχθεί πως οι προθέσεις της ταινίας δεν βρίσκονται τόσο στο να εξιστορήσει τα γεγονότα όσο στο να μεταφέρει το κλίμα που επικράτησε ανάμεσα σε τόσους χιλιάδες ανθρώπους που τους ενδιέφερε μόνο πως θα γλυτώσουν. Ίσως να έχω και άδικο αλλά προς το παρόν προτιμώ να καταλήξω σε αυτό το συμπέρασμα.

Έχω διαβάσει και ακούσει για τις ιστορικές ανακρίβειες που περιέχονται στην ταινία αλλά ειλικρινά δεν με ενόχλησε τίποτα από αυτά που εντέλει δεν δόθηκαν πιστά. Όπως είπα δεν νομίζω πως ήταν αυτός ο σκοπός.

Το Dunkirk με απορρόφησε από το πρώτο λεπτό με τον καταιγιστικό του ρυθμό και με "ξέβρασε" στο τελευταίο πλάνο. Εκεί σταματάει και η αγωνία των  106 λεπτών. Ακόμα και αν δεν σας πείθει και τόσο η συγκεκριμένη θεματολογία ταινιών, αυτή αξίζει την προσοχή σας.

Σκηνοθεσία : Christopher Nolan

Σενάριο : Christopher Nolan 

Παίζουν : Fionn Whitehead, Barry Keoghan, Mark Rylance, Tom Hardy