Green Room

Μετά την ταινία-έκπληξη του 2014 "Blue Ruin", ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Jeremy Saulnier επιστρέφει με μια ακόμα πιο ωμή και αγωνιώδη ιστορία μέσα από το "Green Room". Μιας και το "Blue Ruin" μου έμεινε ως μια από τις καλύτερες ταινίες του 2014 δεν μπορούσα παρά να περιμένω με αγωνιά την επόμενη δουλειά του συγκεκριμένου σκηνοθέτη. Και δεν απογοητευτικά καθόλου! Αυτήν την φορά το σκηνικό αλλάζει και μας μεταφέρει σε μια πανκ ροκ συναυλία και σε ένα συγκρότημα που έτυχε να βρίσκεται στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή.

Κομμάτι της κουλτούρας μιας καθώς πρέπει πανκ ροκ μπάντας είναι και ο τρόπος ζωής των μελών της. Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει στο συγκρότημα του "Green Room". Μοιράζονται όλοι το ίδιο κινητό τηλέφωνο, κλέβουνε βενζίνη από παρατημένα αυτοκίνητα για να μπορέσουν να κάνουνε την περιοδεία τους και φυσικά δέχονται να παίξουν ζωντανά σε "περίεργα" μαγαζιά της επαρχίας προκειμένου να διαδώσουν την αγάπη τους για αυτό που κάνουν.

Παρόλο που δυσκολεύονται αρκετά να αναγνωριστούν, θα καταφέρουν να κλείσουν μια συναυλία σε ένα αρκετά επικίνδυνο μπαρ που βρίσκεται κάπου στα δάση του Όρεγκον. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως τυχαίνει να είναι ότι οι θαμώνες του μπαρ μοιάζουν όλοι με μέλη συμμορίας ναζί.
Αντί να τους αποθαρρύνει το όλο σκηνικό, αποφασίζουν να το πάρουν στην πλάκα και να ξεκινήσουν την συναυλία με το γνωστό τραγούδι των Dead Kennedys "Nazi Punks Fuck Off".

Ως δια μαγείας θα καταφέρουν να κατέβουν τελικά από την σκηνή ζωντανοί αλλά γυρίζοντας πίσω στα καμαρίνια θα βρεθούν αντιμέτωποι με το πτώμα μιας γυναίκας. Όντας πλέον μάρτυρες σε ένα θέαμα που δεν έπρεπε να δουν θα αποκλειστούν πλέον μέσα στο καμαρίνι και θα προσπαθήσουν να βρούνε έναν τρόπο να γλυτώσουν από τους skinhead εγκληματίες που πολιορκούν την πόρτα τους και είναι οπλισμένοι με πιστόλια, μανσέτες και αιμοβόρα σκυλιά.

Η παραπάνω μικρή περιγραφή αποτελεί μόλις τα πρώτα 10-15 λεπτά της ταινίας. Από το σημείο αυτό και μετά, η ταινία αρπάζει τον θεατή από τα μαλλιά και τον αφήνει στο τελευταίο λεπτό πριν από τους τίτλους τέλους. Η αγωνία είναι ασταμάτητη και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα για να σκεφτείς τα περισσότερα από αυτά που βλέπεις. Αίμα, βία και αρκετές ωμές σκηνές που σοκάρουν δεν θα σας αφήσουν να ηρεμήσετε για αρκετή ώρα.
Αυτό που κάνει ωστόσο το "Green Room" κάτι παραπάνω από ένα κοινότυπο και αιματηρό, gore θρίλερ Β-διαλογής είναι το πρώτης τάξεως καστ που δίνει πραγματικό ρεσιτάλ και φυσικά ο άνθρωπος που χειρίζεται να νήματα πίσω από τις κάμερες. Ο Anton Yelchin στον ρόλο του μπασίστα του συγκροτήματος δίνει μια πολύ φυσική ερμηνεία σε έναν από τους τελευταίους του ρόλους πριν από τον πρόσφατο θάνατο του και ο Patrick Steward μαγνητίζει με την παρουσία του στον ρόλο του αρχηγού της συμμορίας.


Μετά από δυο τέτοια αριστουργήματα, ο Jeremy Saulnier ανήκει πλέον στους σκηνοθέτες που περιμένω και παρακολουθώ κάθε τους καινούργια δουλειά. Το "Green Room" κάνει την ένταση μιας τυπικής πανκ ροκ συναυλίας να μοιάζει με κυνηγητό μεταξύ νηπίων. Κάποιοι μπορεί να πουν ότι θέλει να σοκάρει και ότι η ιστορία "μπάζει" σε μερικά σημεία και ίσως να έχουν δίκιο. Προσωπικά δεν με ενόχλησε τίποτα από αυτά όμως. Για μένα το "Green Room" αποτελεί τον ορισμό της λέξης θρίλερ και ανήκει σίγουρα στις πιο καλές ταινίες του είδους για φέτος.

βαθμολογία : 9/10

Σκηνοθεσία : Jeremy Saulnier

Παίζουν : Anton Yelchin, Imogen Poots, Patrick Steward, Malcom Blair